De ingewikkelde reis van Australië naar onafhankelijkheid was gevuld met radicale politieke en sociale hervormingen, die uiteindelijk leidden tot de volledige onafhankelijkheid van ons land op 3 januari 1986. Vóór deze mijlpaal had Australië al een eigen regering en een eigen staatshoofd gekregen. en zijn eigen wetten. Maar voordat deze vooruitgang was geboekt, was het altijd onderdeel geweest van het Britse koloniale imperium en een zetel van de Britse monarchie.
De ruggengraat van de onafhankelijkheidsbeweging: federatie en de grondwet
Het organiseren van Australische koloniën
De beweging naar onafhankelijkheid begon aan het einde van de 19e eeuw toen de zes Britse koloniën werden verenigd in het Gemenebest van Australië, zoals vastgelegd in de Australische grondwet. Dit werd bekend als de ‘Australische Federatie’. Het proces van ‘Federatie’ werd grotendeels gedreven door de visie van individuele koloniale leiders van die tijd; van wie de meesten ontevreden waren over het gebrek aan autonomie dat de Britse regering bood en het heft in eigen handen namen. Na een aantal jaren van politieke campagnes werd er in 1899 een referendum gehouden en werd de Australische grondwet goedgekeurd door de koloniën, en uiteindelijk ook door de Britse regering.
Vechten voor het recht om onszelf te vertegenwoordigen
De weg naar gescheiden vertegenwoordiging was allesbehalve eenvoudig. Australische politici zochten voortdurend naar autonomie van Groot-Brittannië, terwijl ze probeerden een gevoel van solidariteit met hen te behouden. In een poging om vertegenwoordiging te krijgen, werd de bouw van een Australisch Hoofdstedelijk Territorium en een speciale hoofdstad voorgesteld. Dit idee werd door velen in het Britse parlement tegengewerkt en het duurde dus een aantal jaren om het te verwezenlijken. Ondanks deze kleine wegversperring kon de nieuwe federale structuur een groot deel van de vooruitgang autonoom boeken.
Het uiteindelijke succes van een nieuwe hoofdstad was een grote overwinning voor de vertegenwoordiging van Australië, en betekende dat er in Australië geen wetten konden worden gemaakt zonder de goedkeuring van de vertegenwoordigers van het land. Nieuwe wetten betekenden meer autonomie voor Australië, met als een van de eerste wetten de Australian Citizenship Act uit 1949, die degenen die in de koloniën woonden volledige rechten van burgers verleende onder de Britse wet.
De eerste stap naar onafhankelijkheid: vlaggen
De scheiding van Australië van Groot-Brittannië kwam ook tot uiting in de verschillende vlaggen die de natie vertegenwoordigden. In 1901 werd de ‘Australian Red Ensign’ goedgekeurd als de vlag van Australië. Dit was een groot deel van de jaren veertig versierd met de Union Jack en vervolgens verbeterd tot de huidige, op blauw gebaseerde versie, met een witte ster die nog steeds wordt gebruikt. De nieuwe vlag was een belangrijke mijlpaal voor de Australische onafhankelijkheid, net als de herontwerpen sindsdien.
Herdenking van de natie: Australia Day
De derde januari werd ook uitgeroepen tot ‘Australiëdag’ als een dag om de onafhankelijkheid van het land en zijn unieke karakter te herdenken. Deze dag is sindsdien een traditionele feestdag geworden voor alle Australiërs, met elk jaar verschillende ceremonies en herdenkingen op de dag.
De Australaziëwet van 1986
Terwijl het Gemenebest van Australië in 1901 werd uitgeroepen, was het de ‘Australasia Act’ van 1986 die de laatste overblijfselen van juridische afhankelijkheid van de Britten wegnam. Deze wet, die destijds koninklijke goedkeuring kreeg, maakte een einde aan alle aspecten die Australië met Groot-Brittannië verbonden hadden, inclusief de vereiste voor Britse functionarissen om alle grondwettelijke documenten van Australië te ondertekenen. Dit maakte Australië tot een juridisch onafhankelijke natie, met volledige rechten en vrijheden om autonoom te handelen. Het is deze daad die het beslissende moment was van de soevereiniteit van Australië ten opzichte van Groot-Brittannië.
Het effect van de onafhankelijkheidsbeweging
Sinds de gedateerde onafhankelijkheid is Australië als natie gegroeid en welvarend, door zijn eigen leiders te kiezen en een hele reeks sociale en economische hervormingen door te voeren. Het land heeft ook sterke bilaterale banden met Groot-Brittannië ontwikkeld, waardoor er een voortdurende stroom van emigratie, toerisme en onderwijsuitwisseling tussen de twee landen plaatsvindt.
Australië wordt ook internationaal erkend vanwege zijn diversiteit en inclusiviteit, het staat regelmatig in de top tien van de Global Peace Index en is een leider op het gebied van de mensenrechten – iets dat een direct gevolg is van zijn geleidelijke maar aanhoudende beweging naar onafhankelijkheid.
De impact op de invloed van de monarchie
Australië heeft nog steeds een sterk gevoel van loyaliteit aan de Britse monarchie, waarbij de koningin het staatshoofd is en de gouverneur-generaal de koningin in Australië vertegenwoordigt. Toch is sinds de onafhankelijkheid van het land de invloed van de monarchie aanzienlijk verminderd. Dit is te zien in de goedkeuring door het land van het scheiden van het staatshoofd van zijn rol in het parlement en heeft de verkiezing van de premier mogelijk gemaakt zonder de goedkeuring van de Britse regering.
Het is ook te zien in de voortdurende vooruitgang van het land op het gebied van beleid dat zich verzet tegen dat van de monarchie. Australië was bijvoorbeeld een early adopter van het homohuwelijk, terwijl het land in een onderzoek uit 2017 al ‘ja’ had gestemd, tegen de mening van de koningin hierover.
De rol van immigratie bij het bereiken van de onafhankelijkheid van Australië
Immigratie speelde een belangrijke rol in de Australische onafhankelijkheidsbeweging. Dit komt omdat het individuen met verschillende achtergronden en culturen in staat stelde hun eigen bijdrage te leveren aan de vooruitgang en welvaart van het land. Zonder immigratie zouden veel van de hervormingen en vooruitgang die we nu kennen niet haalbaar zijn geweest.
Bovendien brachten immigranten uit Groot-Brittannië en elders hun eigen cultuur en gewoonten met zich mee, wat de diversiteit van de natie versterkte en het platform voor verdere hervormingen creëerde. Het was door de vermenging van culturen dat Australië zijn eigen unieke identiteit kon vinden in het proces van zijn vooruitgang naar een volledig zelfbesturende natie.
De rol van onderwijs bij het bereiken van de onafhankelijkheid van Australië
Een andere sleutelfactor in de vooruitgang van het land op weg naar onafhankelijkheid is de rol van het onderwijs. Onderwijs vormde het raamwerk voor Australiërs om meer te leren over de geschiedenis van hun land en de kracht te vinden om campagne te voeren voor hun eigen autonomie. Hoewel formeel onderwijs afkomstig was uit Groot-Brittannië, werd het gebruikt als een platform om meer over het land te leren en de kennis te ontwikkelen om iets nieuws en unieks te creëren.
Het Australische onderwijssysteem is nu zo volwassen geworden dat het land in staat is te definiëren welke kennis zijn burgers wordt bijgebracht, terwijl het ook meer geletterd is en zich bewust is van de problemen om hen heen. Dit heeft op zijn beurt een sterkere betrokkenheid bij de vooruitgang van het land mogelijk gemaakt en het gemakkelijker gemaakt om beleid te ontwikkelen dat het land verder richting onafhankelijkheid duwde.
De rol van technologie bij het bereiken van de onafhankelijkheid van Australië
Technologie was ook een belangrijke factor in de beweging van Australië naar onafhankelijkheid. Naarmate de technologie vorderde, nam ook het vermogen van het land om met de wereld te communiceren toe. Australiërs waren toen meer verbonden met het nieuws en konden zich een betere mening vormen over de kwesties om hen heen, waaronder kwesties rond autonomie en onafhankelijkheid.
Technologie zorgde er ook voor dat het land via satelliettechnologie beter verbonden kon raken met de wereld, waardoor het gemakkelijker werd om toegang te krijgen tot informatie van over de hele wereld. Deze verbinding stelde de natie ook in staat een internationale aanwezigheid te ontwikkelen, waarbij er meer mondiale handelsovereenkomsten met andere landen werden gesloten.
De rol van de media bij het bereiken van de onafhankelijkheid van Australië
De media hebben een cruciale rol gespeeld bij het veiligstellen van de onafhankelijkheid van Australië. Door het land te voorzien van informatie en bewijsmateriaal zorgden de media ervoor dat het publiek een mening over de kwestie kon vormen en dat het nieuws zich snel en ver kon verspreiden.
De media speelden ook een belangrijke rol bij de vorming en communicatie van beleid dat in de aanloop naar de onafhankelijkheid tot stand was gekomen. Zonder de media zouden het publiek en de regering onwetend zijn gebleven van de vooruitgang die werd geboekt en de hervormingen die plaatsvonden om de autonomie van Australië te waarborgen.
De rol van activisten bij het bereiken van de onafhankelijkheid van Australië
Ten slotte mogen we de rol van activisten in de voortgang van het land naar onafhankelijkheid niet vergeten. Ze werkten onvermoeibaar om ervoor te zorgen dat het verlangen van de natie naar onafhankelijkheid op de juiste manier in het politieke proces werd vertegenwoordigd.
Activisten kregen niet alleen te maken met politieke tegenstand, maar ook met fysieke bedreigingen tegen hen en hun families vanwege hun inzet voor de campagne. Ze verlegden voortdurend de grenzen en waren onverbiddelijk in hun streven om eindelijk de totale onafhankelijkheid van Australië veilig te stellen.
